Ένα νησί με πολλά πρόσωπα, κοσμοπολίτικες παραλίες, παραδοσιακά ορεινά χωριά, εντυπωσιακή φύση και εξωτικές αμμουδιές που γοητεύουν από την πρώτη στιγμή. Η Ζάκυνθος, ή αλλιώς, το Τζάντε, όπως συνηθιζόταν να λέγεται στα ιταλικά, δεν ονομάστηκε τυχαία το «Λουλούδι της ανατολικής Μεσογείου» (fiore di Levante).
Η Ζάκυνθος είναι το δεύτερο μεγαλύτερο σε πληθυσμό νησί του Ιονίου και ανήκει στα Επτάνησα μαζί με τις περιφερειακές ενότητες της Κέρκυρας, της Λευκάδας, της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης. Απέχει 15 χιλιόμετρα από τις βορειοδυτικές ακτές της Πελοποννήσου, 13 χιλιόμετρα από την Κεφαλονιά και περίπου 300 χιλιόμετρα από την Αθήνα.
Η γνωστή ιστορία της Ζακύνθου «τραβά» πίσω στον 16ο αιώνα π.Χ., όταν ο Ζάκυνθος, γιος του βασιλιά της Φρυγίας Δαρδάνου, με καταγωγή από την Πελοπόννησο, εποίκισε το νησί. Το αρχαίο κάστρο ονομάζεται Ψωφίς, κάποτε ισχυρής πόλης της Αρκαδίας, με πρώτο οικιστή τον Ερύμανθο που επίσης είναι πρόγονός του.
Σύντομα το νησί έγινε μια από τις κτήσεις του βασιλείου του Αρκείσιου της Κεφαλονιάς και του διαδόχου του, Οδυσσέα, του γνωστού ήρωα της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Η Ζάκυνθος απέκτησε δημοκρατικό πολίτευμα που είχε διάρκεια πάνω από 6 αιώνες, ενώ η πολιτική της αυτονομία διατηρήθηκε τόσο κατά την περίοδο των Μακεδόνων όσο και κατά τη ρωμαϊκή κυριαρχία.
Κατά το Μεσαίωνα η Ζάκυνθος αποτελούσε τμήμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, υπαγόμενη στην περιφέρειας της Κεφαλληνίας ως το 1185, οπότε αποσπάστηκε από τους Σικελούς και περιήλθε ύστερα στο κράτος της Βενετίας το 1479, υπό φεουδαρχικό καθεστώς.
Με τη διάλυση της δημοκρατίας της Βενετίας το 1797, η Ζάκυνθος, όπως και τα άλλα νησιά του Ιονίου περιήλθε στον έλεγχο Γάλλων, Ρώσων, Οθωμανών και τελικώς των Βρετανών με τη συνθήκη του Τιλσίτ το 1809. Ήταν μέρος της Ιονίου Πολιτείας από το 1815 ως το 1864, οπότε και όλα τα Επτάνησα ενώθηκαν με το ελληνικό κράτος.
Παρά τα 680 χρόνια ξένης κατοχής και της σημαντικής πολιτιστικής επιρροής, οι Ζακυνθινοί διατήρησαν την ελληνική γλώσσα, τις παραδόσεις και την ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Το 19ο αιώνα το νησί είχε εξελιχθεί σε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα πολιτισμού και γραμμάτων της Μεσογείου. Χάρισε στην Ελλάδα σεβαστά ονόματα καλλιτεχνών και συγγραφέων, όπως ο Ανδρέας Κάλβος, ο Διονύσιος Σολωμός και ο Γρηγόριος Ξενόπουλος.
Η Ζάκυνθος απολαμβάνει ήπιο μεσογειακό κλίμα, ενώ συνδυάζει πεδιάδες –στα ανατολικά- με οροπέδια και βουνά - στα βόρεια και δυτικά. Στο κέντρο περίπου του νησιού υψώνεται το μεγαλύτερο όρος του, ο Βραχίονας, η υψηλότερη κορυφή του οποίου φθάνει τα 758 μέτρα. Τα ορεινά εδάφη είναι χαλικώδη και πευκόφυτα. Στο ανατολικό τμήμα του νησιού απλώνεται ένας εύφορος κάμπος. Τα πεδινό έδαφος είναι γόνιμο και πλούσιο σε ανθρακικό ασβέστιο.
Στο γεωγραφικό αυτό πλούτο και τα νερά των συχνών βροχοπτώσεων οφείλει εν πολλοίς τη μεγάλη ποικιλία βλάστησης και πανίδας, καθώς και την παραγωγή δεκάδων προϊόντων, όπως ελιές και ελαιόλαδο, πορτοκάλια, εσπεριδοειδή, σταφύλια και κρασί, αλλά και σπάνια λουλούδια, όπως η ορχιδέα των Επτανήσων.
Επίσης, είναι το νησί όπου το σπάνιο είδος της χελώνας Καρέτα Καρέτα και η μεσογειακή φώκια Μονάχους Μονάχους αναζητούν καταφύγιο ξεκούρασης και αναπαραγωγής. Στα δάση της αποδημούν κάθε χρόνο τα γνωστά τρυγόνια. Η Ζάκυνθος υπερηφανεύεται για τις μαγικες Γαλάζιες Σπηλιές της και το διάσημο Ναυάγιο, το οποίο είναι μοναδικό σε όλο τον κόσμο. Αμέτρητες είναι οι αμμώδεις παραλίες στα νότια, ανατολικά και βόρεια, ενώ στα δυτικά υψώνονται απόκρημνες κι επιβλητικές βραχώδεις ακτές.
Η ιστορία της Ζακύνθου της χαρίζει δεκαετίες πολιτισμικής παράδοσης με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, παλιά νεοκλασικά κτίρια και δρόμους με καμάρες, πυργωτά καμπαναριά και ιστορικές εκκλησίες. Δεσπόζει η κοσμοπολίτικη πόλη και οι όμορφες πλατείες, ο ιστορικός λόφος του Στράνη και η Μπόχαλη με το βενετσιάνικο κάστρο. Η Ζάκυνθος υπήρξε για πολλούς αιώνες σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών, καθώς και κέντρο ανάπτυξης της τέχνης, της ποίησης, του θεάτρου και των γραμμάτων.
Τους επισκέπτες εντυπωσιάζει, συν τοις άλλοις, και η περίφημη ζακυνθινή κουζίνα, με υπέροχες γεύσεις και αρώματα από τα μυρωδικά που παράγει ο τόπος.